ΜΟΝΑΞΙΆ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΌΤΗΤΑ

Η μοναχικότητα είναι η υπέρτατη πραγματικότητα. Ερχόμαστε μόνοι και φεύγουμε μόνοι. Και ανάμεσα σε αυτές τις δυο μοναχικότητες δημιουργούμε όλων των ειδών τις σχέσεις και τις συγκρούσεις, ίσα – ίσα για να ξεγελάμε τον εαυτό μας – επειδή και στη ζωή επίσης παραμένουμε μόνοι. Η μοναχικότητα όμως δεν είναι κάτι στενάχωρο – η μοναχικότητα είναι γεμάτη χαρά. Στα λεξικά, οι λέξεις μοναξιά και μοναχικότητα είναι συνώνυμες. Στην πραγματικότητα όμως έχουν εντελώς αντίθετη σημασία – δεν είναι συνώνυμες αλλά αντίθετες. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση, όπως το σκοτάδι.

Μοναξιά σημαίνει ότι σου λείπει ο άλλος. Είσαι άδειος και είσαι φοβισμένος μέσα σ’ αυτό το απέραντο σύμπαν. Η μοναχικότητα έχει εντελώς διαφορετικό νόημα. Δεν σημαίνει ότι σου λείπει ο άλλος, αλλά ότι έχεις βρει τον εαυτό σου. Όταν βρεις τον εαυτό σου, βρίσκεις το νόημα της ζωής, τη σπουδαιότητα της ζωής, τη χαρά της ζωής, το μεγαλείο της ζωής. Το να βρεις τον εαυτό σου είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ζωή. Και αυτή η ανακάλυψη είναι εφικτή μόνο όταν είσαι μόνος. 

Όταν η συνειδητότητά σου δεν είναι στριμωγμένη μέσα στο πλήθος, όταν η συνειδητότητα σου είναι εντελώς άδεια, μέσα σε εκείνη τη κενότητα, μέσα σ’ εκείνο το τίποτα, συμβαίνει ένα θαύμα. Και το θαύμα είναι πως όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να έχει επίγνωση η συνειδητότητά σου , τότε η συνειδητότητα στρέφεται στον εαυτό της. Γίνεται ένας κύκλος. Όταν δεν βρίσκει κανένα εμπόδιο, όταν δεν βρίσκει κανένα αντικείμενο, τότε στρέφεται πίσω στην πηγή. Και τη στιγμή που ο κύκλος είναι ολόκληρος, δεν είσαι πια ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Έχεις γίνει κομμάτι της Θεϊκότητας η οποία περιβάλλει την ύπαρξη. Έχεις γίνει κομμάτι τού σύμπαντος. Τώρα ο κτύπος της καρδίας σου είναι ο κτύπος τού ίδιου του σύμπαντος. Αυτή η εμπειρία μεταμορφώνει ολόκληρη την οπτική σου. Εκεί που υπήρχε σκοτάδι τώρα υπάρχει φως
. Όλη η ενέργεια που σπαταλιόταν σε αρνητικά συναισθήματα, τώρα δεν σπαταλιέται, έχει κάνει μια θετική, μια δημιουργική στροφή Από τη μια δεν είσαι άλλο ο παλιός σου εαυτός και από την άλλη είσαι για πρώτη φορά ο αυθεντικός σου εαυτός. Το παλιό έχει φύγει, είναι νεκρό, το καινούργιο έχει έρθει και ανήκει στην αιωνιότητα. Αν δεν γνωρίσεις τον εαυτό σου ως αθάνατο ον, ως κομμάτι τού όλου, θα εξακολουθείς να φοβάσαι τον θάνατο. Ο φόβος του θανάτου υπάρχει μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις επίγνωση της αιώνιας πηγής της ζωής.

 Όταν κατανοήσεις ότι το είναι σου είναι αιώνιο, τότε ο θάνατος γίνεται το μεγαλύτερο ψέμα. 
Η πρωταρχική σημασία της λέξης αμαρτία ήταν η λήθη – το να ξεχνάς. Το να ξεχνάς τον εαυτό σου είναι η μοναδική αμαρτία που υπάρχει και το να θυμάσαι τον εαυτό σου είναι η μοναδική αρετή. Να θυμάσαι. Η δουλειά του δασκάλου είναι να σε βοηθήσει να θυμηθείς ποιός είσαι. Δεν είσαι απλώς ένα κομμάτι αυτού του επίγειου κόσμου. Το πραγματικό σου σπίτι είναι το σπίτι του Θεού. Απλώς εσύ έχεις ξεχάσει κι έχεις χαθεί. Έχεις ξεχάσει ότι μέσα σου είναι κρυμμένος ο ίδιος ο Θεός. Οι πάντες κοιτάζουν συνεχώς προς τα έξω, ποτέ προς τα μέσα. Συνειδητοποιήστε τη βαθειά μοναχικότητα, μην την αφήνετε να σας ξεφεύγει. Αυτό ακριβώς είναι διαλογισμός – το να επικεντρώνεται κανείς στην μοναχικότητα του. Η μοναχικότητα πρέπει να είναι τόσο καθαρή, που να μην την ενοχλεί καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα. Τη στιγμή που η μοναχικότητα είναι ολοκληρωμένη, αυτή η εμπειρία γίνεται η ίδια η φώτιση. Η φώτιση δεν είναι κάτι που έρχεται από έξω. Η φώτιση είναι κάτι που μεγαλώνει μέσα σου. Το να ξεχνάς τον εαυτό σου είναι η μοναδική αμαρτία. Και το να θυμάσαι τον εαυτό σου στην τέλεια ομορφιά του, είναι η μοναδική αρετή, η μοναδική θρησκεία. Και για να είσαι ο εαυτός σου, χρειάζεται πρώτα να γνωρίσεις τον εαυτό σου και μετά να τον θυμάσαι. Κανένας δεν είναι νησί. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι μια ενιαία οργανική ενότητα. Η ιδέα τού διαχωρισμού όμως υπάρχει επειδή εμείς έχουμε ξεχάσει. Χωρίς επίγνωση, θεωρούμε ότι είμαστε διαχωρισμένοι. Η ιδέα του διαχωρισμού είναι απλώς μια δική μας αυταπάτη. Είναι σαν κάθε φύλλο τού δέντρου να θεώρει πως είναι διαχωρισμένο από τα άλλα φύλλα.

 Στην πραγματικότητα όμως τρέφονται όλα του από τις ίδιες ρίζες. Το δέντρο είναι ένα, τα φύλλα είναι πολλά. Η ύπαρξη είναι μία, οι εκδηλώσεις της πολλές. Βιώνοντας αυτή την ενότητα, γνωρίζοντας ότι τα πάντα είναι ένα, σημαίνει ότι βιώνουμε την υπέρτατη αλήθεια. Το μόνο που χρειάζεται, είναι λίγη ευφυΐα – και μπορείς να βγεις από τη μιζέρια, τη δυστυχία και την κόλαση. Το μυστικό για να βγεις από αυτή την κόλαση είναι ένα ...να θυμάσαι τον εαυτό σου. Και αυτό θα γίνει εφικτό μόνο αν κατανοήσεις την ιδέα ότι είσαι μόνος. Φτιάχνουμε μάσκες που να δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι είμαστε μια οικογένεια, ότι είμαστε μια συντροφιά, ότι είμαστε ένας πολιτισμός, ότι είμαστε μια οργανωμένη θρησκεία, ότι είμαστε ένα οργανωμένο κόμμα. Όλες αυτές οι αυταπάτες όμως δεν πρόκειται να βοηθήσουν. Όσο οδυνηρό κι αν φαίνεται στην αρχή το γεγονός ότι είσαι μόνος, απομακρύνει όλες εκείνες τις αυταπάτες που σε παρηγορούσαν. Όταν πάρεις το ρίσκο να αποδεχθείς την πραγματικότητα, τότε ο πόνος εξαφανίζεται. Και ακριβώς πίσω από τον πόνο είναι κρυμμένη η μεγαλύτερη ευλογία του κόσμου. Έρχεσαι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Είσαι η ευφυΐα της ύπαρξης. Είσαι η συνειδητότητα της ύπαρξης.

 Είσαι η ψυχή της ύπαρξης. Είσαι κομμάτι της απέραντης θεϊκότητας, η οποία εκδηλώνεται σε χιλιάδες μορφές – στα δέντρα, στα πουλιά, στα ζώα, στα ανθρώπινα όντα.... Είναι η ίδια η συνειδητότητα σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης. Ο άνθρωπος που αναγνωρίζει τον εαυτό του και αισθάνεται ότι ο Θεός τον οποίο αναζητούσε

OCHO